Dankbaar voor de kleine dingen,
omdat niets vanzelfsprekend is.
De vakantie zit erop. Hij begon niet al te denderend. Emmie was nog steeds niet helemaal fit. Mond vol aften. Pijnlijk. Sneu. Dus maandag naar de tandarts en met wat hulp en coaching van de tandarts ging het poetsen gaandeweg de week beter en verdwenen de aften gelukkig.
Dinsdag een bioscoopdate met een vriendje van haar klas. Emmie heeft genoten. Toch gaf het ook veel spanning. Het was druk in de bios. Sommige dingen waren anders dan anders. Veel prikkels, veel te verwerken.
Woensdag dus een lekker thuisdagje. Veel buiten, veel spelen, veel knuffelen. Donderdag wilde Emmie ook een rustig dagje.
Vrijdag moest ik werken en zou ze naar opa en oma gaan. Vanwege allerlei omstandigheden kwamen neef en nichtje daar ook. Dan is het even schakelen, denken, overleggen. Is dat te druk? Wat staat er op de planning? Wat we zeker weten, is dat Emmie dol is op haar neef en nicht en het heel gezellig vindt. Het plan was naar een klein dierenpark in de buurt. Met z’n allen. We vonden het direct zo leuk voor haar. Echt een vakantie-uitje. Met neef en nicht. Én opa en oma. Feest. Want zoiets is niet vanzelfsprekend. Dus toch ook een beetje spannend. Want we weten wat er soms kan gebeuren als dingen anders gaan, als dingen te snel gaan, als er teveel prikkels zijn. Maar ik kreeg die dag de ene na de andere stralende foto. Van een intens gelukkig meisje. Genietend, lachend, senang. Het tempo lag laag. Hoe jong ze ook zijn, neef en nichtje passen hun tempo ook aan. Vertederend. Best een lange dag. Maar ze hield het vol. Een cadeautje voor haar, zo’n dag. Maar ook voor ons een cadeautje! Een beetje als een overwinning. Dat het goed gegaan is, maar vooral dat mijn ouders haar zo’n mooie herinnering hebben kunnen geven. Dat ze dat “aandurfden”. Dat ze zo meedenken, ook qua eten en drinken. Gewoon een cadeautje!
En dan vandaag. Mijn schoonzus en nichtje kwamen op bezoek bij mijn schoonmoeder. We hadden afgesproken ook te komen om te lunchen. Best veel, na zo’n dag gisteren. Maar we dachten: we doen het wél en we zien het wel. En ook dit was zo leuk. Die nichtjes (even oud) die zo leuk aan het spelen waren. Een hele picknick opgezet, samen kleuren, beetje kletsen. Plezier hebben. Weer zo’n cadeautje. Om Emmie zo te zien genieten. Een band creëren.
Ik las laatst van een “medemoeder” uit de VS (dochter van negen met pws) een prachtig bericht over “finding your tribe”. Een stamgroep van familie en vrienden die het (zoveel als mogelijk) begrijpen, die het zien, die het aandurven. Zij gingen op een “friendcation”. Met een groep vrienden op vakantie. Toen ik het las, dacht ik: dat is voor ons echt ondenkbaar. De verjaardagen waar we wel heen gegaan zijn met z’n drieën, kerst en sinterklaas in ons achterhoofd. Dat waren geen successen en daar hebben we afscheid van genomen. We splitsen ons nu op. Verdrietig, maar het is niet anders.
Dit vertelde ik de medemoeder ook en zij vertelde dat zij ook fases gehad hebben dat zoiets voor hun ook ondenkbaar was. Hun eerste “friendcation” was een regelrechte ramp, maar hun “tribe” nam de moeite om er samen met hun van te leren, sommige dingen te veranderen en het gewoon nog eens te proberen. Niet opgeven. Dit geeft me hoop. Want ik vind het lastig, die balans vinden van meedoen en beschermen. Niet geïsoleerd raken, ookal voelt dat veilig.
Door het uitje van vrijdag en vandaag, hebben we de vakantie zo fijn afgesloten. Met een brede glimlach en een warm gevoel. En een beetje meer durf en hoop. Maar zoals ook de afgelopen zes jaar, stap voor stap, dag voor dag, dankbaar voor de kleine dingen. Mét onze “tribe”.
